Op jezelf wonen met diabetes type 1
Voor het eerst in mijn leven woon ik helemaal alleen. Ik woon al zeven jaar niet meer bij mijn ouders en zusje, maar de afgelopen jaren woonde ik nooit volledig op mezelf. Zo woonde ik tijdens mijn studententijd in een studentenhuis. Sinds zes maanden woon ik in mijn eigen appartement. Ik moet zeggen dat ik alleen wonen met diabetes type 1 eerst wel een beetje spannend vond. Inmiddels maak ik me daar geen zorgen meer over. In deze blogpost deel ik mijn ervaringen en tips.
Overlevingsstand
De grootste uitdaging voor mij waren de lage bloedsuikers. Het was een rustgevend idee dat ik in het verleden vaak niet alleen was tijdens een hypo. Ik checkte mijn bloedsuiker en vroeg iemand om appelsap of andere koolhydraten te pakken als ik te duizelig was of me niet goed voelde. Nu, hoe laag ik ook zit, moet ik zelf overleven. Dat leek me best een eng idee. Ik ben er inmiddels achter dat ik gelijk in de overlevingsstand ga en veel meer kan dan ik dacht. Go go go, Myrthe!
Ja, een hypo kan eng zijn. Vooral als er niemand in de buurt is. Ik heb er vertrouwen in dat het goedkomt. De appelsappakjes zijn in elke kamer van mijn huis terug te vinden zodat ik niet ver hoef te lopen als ik laag zit. Mijn ouders heb ik onder de sneltoets op mijn telefoon om ze snel te kunnen bellen als ik graag wil dat iemand tegen me blijft praten. Met mijn diabetesverpleegkundige kijk ik wat vaker naar de basaalstand in mijn Omnipod DASH Systeem voor de nachten om hypo’s te voorkomen. Dit allemaal samen helpt mij om met de lage bloedsuikers om te gaan terwijl ik alleen woon.
Voordelen van alleen wonen met diabetes
Ik weet niet hoe het met jou zit, maar wanneer mijn bloedsuiker hoog of laag is ben ik niet in de gezelligste bui. Ik word vaak chagrijnig, geïrriteerd en boos om de kleinste dingen. Ik heb mijn emoties gewoon niet zo goed onder controle. Wanneer ik samenwoonde met anderen, was ik mij daar extra bewust van want ik wilde geen last zijn.
Ertegen vechten maakt het alleen maar erger, ik weet het. En het kost heel veel energie! Alsof hypo’s en hypers niet genoeg energie kosten. Nu ik alleen woon vind ik het makkelijker om mijn emoties er gewoon even te laten zijn zonder het gevoel te hebben dat ik me er voor moet verantwoorden. Ik vind dat best een voordeel! Als ik wel even wil praten over hoe ik me voel, dan kan ik altijd mijn familie of vrienden bellen.
Een paar tips van mij
Op jezelf wonen betekent niet dat je alleen bent. Wat ik daarmee bedoel is dat je altijd om hulp kan vragen. Of je nou je buren, je familie, vrienden of je diabetesverpleegkundige vraagt, er is altijd hulp. Je kan je buren vragen of je ze mag bellen als het niet goed met je gaat zodat ze even kunnen komen kijken. Familie kan je bellen als je even wil praten. Misschien woont er een vriend of vriendin dichtbij die even langs kan komen. Je diabetesverpleegkundige kan met je naar de uitdraai van je insulinepomp kijken om hypo’s en hypers proberen te voorkomen.
Wat ik wel zou aanraden is om met de mensen van wie je hulp wil vragen, van tevoren al eens te praten over die situaties. Familie of vrienden kunnen best ongerust worden wanneer je ze belt met een dikke hypo. Misschien helpt het om ze van tevoren wat handvaten te geven. Vind je het bijvoorbeeld fijn als ze tegen je blijven praten terwijl je niks terug zegt omdat het te veel energie kost? Wat is voor hen het teken dat er medische hulp ingeschakeld moet worden? Voor hen is het nuttige informatie zodat ze je kalm kunnen helpen. Voor jou is het fijn dat ze geholpen wordt zoals je dat zelf fijn vindt.
Ik wil nog wel gezegd hebben dat in sommige gevallen je echt je dokter of de spoedlijn moet bellen. Met je arts of diabetesverpleegkundige kan je bespreken in welke gevallen je dit moet doen.
Lang verhaal kort, alleen wonen met diabetes type 1 geeft soms wat extra uitdagingen. Ik leerde vanzelf wat mij helpt door het gewoon te doen.
Liefs,
Myrthe